SEN GEÇ KALMA

Ben hep geç kaldım. Yakalayamadım bir türlü... Ulaşamadım ona... Nasıl bir duygudur mutluluk hiç tadmadım.

Gözlerimi kapattım, hayal ettim mutlu günleri fakat hepsi bir hayalde kaldı işte...

Sonra açtım gözlerimi dünyaya, baktım karşıya. Gözlerimi alan bembeyaz bir ışık gördüm aynada.

Elimi uzattım, yaklaştım ama tutamadım.

Benimmiş gibi, çok yakınımdaymış gibi yaşadım ama ona ulaşmayı başaramadım.


Acılara geç kalınır mı hiç?

Ben kalamadım. Hep en başından beri acılar yoldaşım oldu benim.

İçtiğim su, yediğim ekmek, soluduğum hava her şey ama her şeyde o vardı. Kurtulmalıyım dedim, kaçtım fakat hep yakalandım.

Ben kaçtım, o kovaladı. Hiç yakamdan düşmedi yani... Düşüremedim.


Mutluluklara hep geç kaldım.
Acılarıysa hep erken yaşadım.

Anladım ki...
Neyi erken yaşadıysam hep ona geç kalıyorum.



Hayat her şeye rağmen çok güzel, her şeye rağmen yaşamaya değer fakat hiç adil değil bir kez daha görüyorum.


Mavi deniz, ortasında ben...
Ellerim iki yanımda sağa sola bakıyorum.

Sonra bir iç çekiyorum.
Ve kendi kendime söyleniyorum.

Bir oyundu beyazlarım.
'Evet' lerim yalan.

Ruhum talan...!
Kalbim talan...!